Er is weinig tot niks te doen voor de jeugd, dus zoeken ze andere uitvalswegen.
 
De zus van één van mijn dansers pleegde twee jaar geleden zelfmoord, omdat ze door de online sekte waar ze lid van was werd aangemoedigd. De danser zelf wil acteur worden, maar probeert zijn emoties te verstoppen. Daarnaast is hij homoseksueel en wordt veel gepest op school.
 
Een andere leerling leeft elke dag met angst wanneer ze haar huis verlaat en wanneer ze weer thuiskomt. Ze kan namelijk te allen tijde doodgeschoten worden omdat ze in een gevaarlijke favela (“sloppenwijk”) woont waar drugshandel dagelijkse koek is.
 
Met gemixte gevoelens heb ik meus filhos (“mijn kinderen”) achtergelaten in het kleine stadje Aimorés, Minas Gerais. Zo blij met het verbreden van hun horizon door middel van dans, maar weemoedig omdat ik deze geweldige levenslustige jongeren moet missen. Ik kan met eerlijkheid zeggen dat dit mijn beste en meest bevredigende docentervaring is geweest tot nu toe: mijn dansers waren elke dag enthousiast en namen het materiaal op als sponsen. Ze waren niet alleen danslessen aan het nemen maar “omarmden” het ontwikkelingsproces dat ze als individuen en als groep doormaakten.
 
In de evaluaties schreven de dansers dat ze meer zelfvertrouwen hadden opgebouwd, momenten van vrede en rust in hun leven hadden gevonden, nu doelen stelden voor hun leven, en sommigen wilden zelfs hun vertrouwde plattelands stadje verruilen voor een grotere woonplaats om hun dromen waar te maken. Ook schreven ze dat ze in een toekomstig project graag meer lessen per week willen en voor een langere periode. Op het moment van vertrek waren we emotioneel en had ik toch even het gevoel dat ik voor zes weken een snoepwinkel had geopend en nu keihard de deur had dichtgetrokken. Ik heb ze op het hart gedrukt dat ik terug zal keren voor een volgend project in de nabije toekomst.  
 
Er zijn zo ontzettend veel mooie elementen van dit project te noemen: puffend onder de ventilatoren dansles geven in het binnenland van Brazilië terwijl de jongeren met enthousiasme in de les stonden, het vinden van performance locaties, leerlingen die een mango voor me meenamen naar de repetitie, maar bovenal: een echt tweerichtingsverkeer van energie tussen leerling en docent, met warmte voor elkaar en met respect voor de dansdiscipline.
 
10 dansers, 9 choreografieën, 6 weken, 2 voorstellingen, 1 dansdocent: onvergetelijke ervaringen en ontelbaar veel emoties. Saudades!

Bekijk hier een ‘making of’ van het project en de show. Schrijfdocent Lieneke maakt tevens vlogs over haar ervaringen. Geïnteresseerd? Kijk dan op www.youtube.com/lienekemous. Bekijk ook haar website www.lienekemous.com.