Pablo - Scapino Ballet 
Gezien: 17 december 2016 in de Stadsschouwburg Nijmegen. Te zien: t/m 8 maart 2017 (Première: 7 december 2016.)

Het Scapino Ballet danst Pablo van Marcus Morau (1982). Pablo is losjes gebaseerd op het leven en werk van schilder Pablo Ruiz Picasso. Morau noemt zijn eigen werk contextueel: een kader waarbinnen de tijdgeest van Picasso in essentie wordt weergegeven. 

Picasso leeft van 1881 tot 1975 en woont afwisselend in Spanje en Frankrijk. Morau wil vooral de sfeer van deze tijdsperiode weergeven en verweeft schilderijen van Picasso zoals: Geurnica, Les Demoiselles d’Ávignon en La Vie .met de namen van tijdgenoten uit het tijdperk Picasso tot een dansspektakel met theater en live muziek.

Context Pablo

Danseres Bonnie Doets zingt Piaf. Dansers op krukken, in een rolstoel of quasi gehavend, strompelen als oorlogsveteranen het podium op. Tijdgenoten van Picasso en uit zijn omgeving, vrienden, vrouwen, minnaressen, prominente culturele en politieke figuren worden door de dansers een voor een bij naam genoemd.

In Pablo vermengt Morau elementen van onder meer slapstick, flamenco, jota en paso doble tot een luchtig geheel. Morau verwijst hierbij naar het Rooms Katholieke Spanje en het Franco regime, de Europese oorlogen, het Frankrijk van artistieke vrijheid: Twee naakte Marianne’s op een motor crossen het podium over met wapperende Franse vlag in de hand. Grappig, grof en luchtig.

Muzikale omlijsting

Het Sinfonia Rotterdam speelt in kleinere bezetting afwisselend sensueel, dan weer fel en vol passie. De Bolero van Ravel is de rode draad binnen het muzikale geheel van klassiek, Spaanse en Franse volksmuziek. Tegen het einde mag danseres Doets vanaf het podium via dirigent Conrad van Alphen het orkest dirigeren en de muziek knalt vervolgens in nog hoger en strak tempo de orkestbak uit.

Morau gebruikt vooral de combinatie van diverse looppassen met scherpe snelle armbewegingen en bewegingen van het bovenlijf. In een dansscène houden bijvoorbeeld vier dansers elkaar bij de hand vast en bewegen in hoog tempo rondom elkaar met ineengeklonken armen en bovenlijven alle horizontale en verticale windrichtingen op. Ondertussen lopen zij langzaam over het podium naar de andere kant en komen er wel uit.

De geur van wierrook

Dat de choreografie op den duur wat inzakt, is overkomelijk dankzij de geweldige dansers van Scapino Ballet die hun rol met veel elan tot aan het einde toe dragen. In de eindscène schudt een danseres in rolstoel een wierookhouder heen en weer. Langzaam sluiert de geur van wierook de zaal in en roept bij mij allerlei associaties op met oude dominante denkbeelden.

Wil Morau met Pablo: het publiek entertainen, een andere kijk op dans aanbieden of aanzetten tot onderzoek van (oude) dominante gedachten? De volle zaal geeft na afloop een enthousiast applaus en dat zegt alles. Ik ben door Pablo een beetje in de war geraakt maar heb me uitstekend vermaakt.

Morau is naast choroegraaf ook beeldend kumstenaar en dramaturg. Hij is oprichter van kunstenaarscollectief La Verona, Barcelona.