Laat je nooit door je leeftijd weerhouden om dat te doen wat je echt wilt. Ik dacht: “Ik wil niet oud worden en denken ... had ik maar.” En daar ging ik dan op mijn 38ste naar NYC voor een balletopleiding. “Ik ga het proberen.”

In eerste instantie voor een half jaar om te studeren bij  Dance New Amsterdam. Met als doel mijn danstechniek te verbeteren en mijn lichaam terug te ontwikkelen naar een balletlijf. Al mijn spaargeld mee. Ik had gedacht daarna weer naar Nederland terug te keren en mijn werk op te pakken als communicatieadviseur. Maar het verliep anders. Ik zit hier nog steeds.

Ik ben op mijn 8ste met ballet begonnen tot en met mijn 17de . Ik ging vervolgens heel fanatiek atletiek doen en elke dag trainen voor wedstrijden op de 100 en 200 meter. Ik bleef echter dromen over dansen op het podium en hoe ik grote jumps maakte. Ik miste de expressie, de mooie balletbewegingen, mijn hart.

Maar een balletles nemen durfde ik niet meer. Mijn lijf was zo veranderd. De lange en lenige spieren die ik had, waren veranderd in korte en explosieve bundels. Mijn lage rugspieren geheel verkort. Ik kon mijn neus niet meer naar mijn knieen krijgen; had slappe voetspieren gekregen door het dragen van loopschoenen, vooroverhangende nek door het vele studeren en zittende baan, en nog veel meer dingen.

Op mijn dertigste had ik de moed. Ik begon met een balletles en stond als een aardappelzak in de les, met frustratie omdat ik wist wat ik vroeger kon en nu niet meer. Maar ik gaf niet op en bleef elke dag, werkelijk elke dag een uur stretchen en dat heb ik 3 jaar volgehouden zonder een dag te missen. En nog steeds stretch ik veel, de basis voor mijn vooruitgang. Gelijdelijk nam ik meer lessen, ook modern, en begon af en toe met een optredentje.

Ik wilde meer met de dans, het ging goed. Ik mocht geen auditie doen voor de Docentenopleiding van de Rotterdamse Dansacademie omdat ik 34 was. Met een sterk danslijf maar kon dat niet laten zien. Nu sta ik tussen professionals van grote dance companies, heb les van oud-dansers van het New York City Ballet, van Russische leraren met de Vaganova-stijl en het gaat ongelooflijk goed. Het is pittig maar ik jump like crazy. Het is heerlijk!

Ik maak nog steeds enorme progressie. Een lerares zegt dat dat komt omdat ik “intellectual learn”, bewust bezig ben met wat ik doe en ik denk dat dat klopt. Het is lichaam is als een puzzel en connecties maken met spieren, te weten welke spier wel, welke niet te gebruiken, ook de dieperliggende spieren weten te vinden, je turn-out spieren, zijn puzzelstukjes die je allemaal bij elkaar gaat leggen. Een uitdaging om het geheel kloppend te maken. 

Niemand die je hier vraagt naar je leeftijd. In Nederland is dat het tegenovergestelde. “Hoe oud ben je en wat is je opleiding?”zijn meestal de eerste vragen. Ik denk voor mensen met meerdere talenten is dit hokjesdenken moeilijk. Er zijn in NYC veel kunstenaars en professionals die juist meerdere dingen tegelijk doen en dat wordt omarmd. Een danseres die ook de universiteit heeft gedaan, en kan schilderen en zingen: “Cool” zeggen ze hier dan!

Maar belangrijker is dat ze niet met andere ogen naar de kwaliteit van je werk kijken. Wat in Nederland wel gebeurt. Het gaat hier toch meer om wat wil en wat kan je. Dat geeft vrijheid. Ik heb zo vaak gehoord “Meid, je bent gek, waarom doe je dit, doe normaal?” Lekker Nederlands!

En ik heb vele twijfelmomenten gehad, want leven in een stad als NYC is ook hard. Er is van alles te veel, competitie, stress om de huur, drukte, de enorme cultuurverschillen. Ik heb vele aanpassingen en opofferingen moeten doen en tranen gelaten uit frustratie, en probeer ook altijd eerlijk naar mezelf en de situatie te kijken. Maar de balans sloeg elke keer weer door naar de dans, de kunst en NYC. Het geluk wat ik eruit put, is niet te verwoorden. Dat gaf en geeft me alle kracht om dit te doen. Wees leeftijdsloos en doe het. Jij kan het ook!