Op zaterdag 4 oktober veranderde de Sint Janskerk in Maastricht voor één dag in de ‘Danskerk’: een locatie waar dans in zijn puurste vorm kon worden ervaren. Hier werd de voorstelling Dutch Mavericks gepresenteerd, waar drie choreografen hun werk toonden. Zonder theaterlichten, een podium of decor, maar met het publiek op gelijke hoogte met de dansers. Het leverde een bijzondere ervaring op, waarbij de toeschouwer dans van alle kanten kon beleven, en voor de makers een uitdaging die ze graag aangingen.
In de Danskerk van de Nederlandse Dansdagen waren verschillende voorstellingen te zien: Dans Right Now!, Dansen over grenzen, Dutch Mavericks en Multiple Bill. Bij Dutch Mavericks was het uitgangspunt om de dans te omarmen als een echte maverick. Iemand die denkt en handelt op een eigenzinnige manier en altijd anders dan je zou verwachten. Met die insteek gingen de choreografen Liam McCall, Courtney May Robertson en Polina Skarga & Maksim Kuznetsov aan het werk. De uitkomst was een magische middag in de danskerk waar drie totaal verschillende voorstellingen de kerk vulde.
The End
Polina Skarga & Maksim Kuznetsov
De eerste voorstelling van de middag was de première van The End, een experimenteel duet van Polina Skarga en Maksim Kuznetsov. De dans gaat over een ontmoeting tussen de twee dansers die afkomstig zijn uit verschillende werelden. Maksim heeft een achtergrond in breakdance en Polina is opgeleid in de moderne dans. Ondanks dat de twee een andere manier van bewegen en dansen hebben, is de connectie tussen hen niet alleen zichtbaar maar ook voelbaar. Tijdens de voorstelling waren ze constant in contact met elkaar, zowel fysiek als in de ruimte. In het begin van de dans waren ze voornamelijk fysiek in contact met elkaar, elke lege ruimte tussen ze vulde ze op. Naarmate het duet vorderde, ontstond er meer openheid, waardoor wij als publiek ons langzaam werden meegezogen in hun samenspel.
The End laat zien hoe twee werelden samenkomen. De aantrekkingskracht tussen de twee dansers, het botsen van de stijlen en de drang om elkaar steeds opnieuw te vinden, hielden het publiek tot het einde geboeid.
pparrallell
Liam McCall
De volgende ‘maverick’ was Liam McCall met zijn voorstelling pparrallell, gedanst door Jenson Blight van de Junior Company en Deion Holwijn van ISH Dance Collective. McCall vertelt: “pparrallell is onderdeel van het Next Steps programma. Daarin krijgen jonge dansmakers kort de tijd om te experimenteren. Ik heb vijf dagen onderzoek gedaan naar welke parallellen er te vinden zijn tussen de twee bewegingsstijlen. Deze parallellen heb ik naast elkaar laten lopen en gekeken hoe ze feilloos in elkaar en naast elkaar kunnen bewegen, terwijl ze eigenlijk niets met elkaar te maken hebben.”
In de voorstelling ontmoeten Jenson en Deion elkaar op de dansvloer. Aanvankelijk botsen de twee met elkaar, er is een constante drang om elkaar te overtreffen. Jenson danst sierlijk en vloeiend, terwijl Deion meer staccato, krachtig met rechte strakke bewegingen. Ondanks hun contrasten slagen ze erin om samen een mooie choreografie neer te zetten zoals Liam voor ogen had.
Hoewel Liam trots is op het eindresultaat, was het proces niet eenvoudig. Hij vertelt dat hij heel wat aan zijn productie had moeten aanpassen om het passend te maken voor de Danskerk. Desondanks ging hij er met goede moed in: “Ik had best zin om te experimenteren, dus ik ging ervoor! Normaal werk ik met veel licht, waarbij de lichtcues meespelen met de muziek en zo een eigen personage werden in de voorstelling. Nu had ik dat niet, en dat was wel pittig.”
Liam heeft een krachtige choreografie gecreëerd waarin duidelijk te zien is hoe de twee dansers, ondanks de verschillen, naast elkaar kunnen bestaan. Hij vertelt dat hij verder blijft experimenteren in deze vorm choreografie waar meerdere stijlen met elkaar verworven worden. “Puur ballet of breakdance in het theater vind ik niet per se bijzonder. Maar zodra het kan mengen met een andere emotie, bewegingstaal of kleur dán vind ik het opeens interessant. Dat geldt voor dans, maar ook voor muziek of beeld. Ik zou altijd proberen dingen uit elkaar te trekken en ze een andere kant op laten bewegen.”
BANSHEE (werktitel)
Courtney May Robertson
De laatste maverick was danser en choreograaf Courtney May Robertson. BANSHEE is nog de werktitel van de voorstelling en gaat in maart 2027 in première. Robertson had de avond daarvoor de Krisztina de Châtel Award gewonnen tijdens het Nederlandse Dansdagen Gala, daarom had ze haar voorstelling helemaal omgegooid. Voordat ze begon, vertelde ze aan het publiek dat ze omdat ze de Châtel award heeft gewonnen vanwege haar creativiteit in haar werk wilde ze deze kans pakken om haar bewegingsonderzoek van de voorstelling te vertonen. “In het bewegingsonderzoek gebruik in invloeden van de Schotse volksdansen. Ik kom zelf uit Schotland en daar is het de norm om als kind de Schotse volksdans aangeleerd te krijgen”, aldus Courtney. Ze vertelt verder dat de dans gaat om het kanaliseren van energie, het maken van energie en vooral plezier erin hebben.
Deze energie en vooral plezier was terug te zien in haar dans. De muziek galmde door de akoestiek van de kerk door de hele ruimte. Zowel Courtney May Robertson als het publiek voelde de energie van de muziek door het hele lichaam gaan. Courtney bewoog op haar eigen manier en haar bewegingen werden geleid door de muziek en haar gevoel. Robertson vertelt enthousiast dat de omgeving van de kerk haar juist hierbij hielp. “Ik was zo blij dat ik het publiek zo dicht bij mij had en dan nog aan drie kanten! Het voelde alsof er geen vierde muur meer tussen ons in zat. Ik heb de techniek ook gevraagd om helemaal geen theaterlichten te gebruiken, alleen de lichten van de kerk zelf. Op die manier voelde het meer trouw aan de ruimte. Het was rauw en dat wilde ik met het publiek delen.”
Haar enthousiasme was voelbaar door heel de voorstelling. Courtney speelde met het publiek en maakte gebruik van heel de omgeving. Van de muziekinstallatie tot ‘BANSHEE’ schreeuwen vanuit een toren. Het experimenteren met bewegingen en geluid was integrerend. De Schotse muziek dat botst met de intensiteit van Noise Music hield het publiek vast tot het einde, vragend naar wat ze nu gaat doen. Wie weet kunnen we meer van dit toneel verwachten in haar nieuwe voorstelling in 2027: “Ik merkte dat mijn werk ontzettend goed werkte in deze context. Met het publiek zo dicht bij en aan drie kanten. Misschien ga ik dat ook wel gebruiken!”
