Vorig jaar won ze de Innovatieprijs Nederlandse Dansdagen Maastricht 2024 en dit jaar ging haar voorstelling Emo in première tijdens het festival. Na jaren in de danssector te hebben gewerkt, staat Anne Suurendonk nu eindelijk met haar eerste eigen voorstelling op het podium. Ondanks de moeilijke weg, is ze inmiddels een voorbeeld voor jonge choreografen. Wij spraken haar tijdens de Nederlandse Dansdagen in Maastricht.
Op haar twaalfde begon Suurendonk aan de vooropleiding van de academie in Amsterdam. Vanuit daar stroomde ze uiteindelijk door naar de hbo-opleiding Jazz Musical. Ze omschrijft zichzelf als choreograaf, docent, danseres en coach. Dankzij de Innovatieprijs die ze in 2024 won, kon haar eigen dansvoorstelling tijdens de Nederlandse Dansdagen in première gaan. De voorstelling werd gespeeld in de Bordenhal, het eigen theater van Toneelgroep Maastricht. De dansers konden het publiek recht in de ogen kijken en zo alle emoties over brengen, zonder enige schaamte. Precies wat Anne voor ogen had. “Ik ben op zoek gegaan naar echte plekken in onszelf. Dat was soms best pijnlijk en ingewikkeld. Maar dat zonder schaamte vormgeven en neerzetten is wat ik wil. Ik zie namelijk een hele hoop schoonheid in het hele spectrum van wat we kunnen ervaren als mens”, aldus Anne Suurendonk.
“Ik voelde me gezien”
Voordat ze begon met het choreograferen van Emo was Suurendonk al bezig met een onderzoek naar emoties binnen dans. Ze vertelt dat de Innovatieprijs haar motiveerde om door te gaan. “Toen ik het telefoontje kreeg over de prijs, besefte ik dat ik verder wil met dit onderwerp. Het gaf me het gevoel van: wij zien jou en we geloven erin”, zegt ze. Tot voor kort werkte ze uitsluitend aan projecten voor andere huizen en gezelschappen, Emo is haar eerste zelfstandige project. “Ik heb een lange tijd bij AYA gezeten en ik heb onder andere veel voor DOX gedaan. Maar Emo deed ik zelfstandig, ondersteund door Korzo en de Nederlandse Dansdagen. Dat dwong me, om naast de choreografie, ook bezig te zijn met de productie. Dus de zakelijke kant van het geheel, zoals marketing en budgettering. Ik heb hier ontzettend veel van geleerd en het is een hele nuttige ervaring".
Uit het perspectief van een vrouw
Emo is Anne Suurendonk’s eerste werk onder haar eigen naam. Het is een emotionele voorstelling waarin twee vrouwen samen een emotionele reis met elkaar afleggen. Ze voelen verschillende emoties en verbeelden die op verschillende manieren. Ondanks het emotionele karakter is de voorstelling ook sterk muzikaal. Anne zegt zelf veel te houden van ritmisch werken, en dat heeft ze ook in deze voorstelling verwerkt. “Het is ook wel een spannende en heftige voorstelling”, vertelt ze.
De inspiratie om te werken met emoties komt voort uit haar jeugd. Suurendonk begon al jong met dansen, maar het duurde even voordat ze haar draai had gevonden. “Ik voelde altijd een soort noodzaak om te dansen. Ook al voelde ik me vaak ongemakkelijk in de balletles, en ik me nog steeds niet helemaal thuis voel binnen bepaalde technieken, wist ik dat ik moest blijven dansen. En ik wilde ook blijven dansen. Dansen was goed voor mij”, zegt ze.
Pas tijdens haar hbo-opleiding ontdekte ze waar haar essentie ligt: het menselijke aspect van dans. “Het gaat voor mij niet om de esthetiek of om hoe indrukwekkend iets is. Het gaat niet om wat het lichaam kan, maar om wat het vertelt”.
Het voelen van emoties via dans wil ze zichtbaar maken met de twee danseressen in Emo: Melisa Diktaş en Evelien Jansen. Volgens Suurendonk vinden we het vaak moeilijk om onze emoties en onszelf echt ruimte te geven: “Als iemand emotioneel is, dan hebben we daar een oordeel over. Dat is in mijn ogen een algemeen probleem, bij zowel mannen als vrouwen. Het voelen en tonen van emoties wordt nog veel gezien als een teken van zwakte”. Suurendonk heeft de voorstelling dicht bij haarzelf gehouden en zo de choreografie gemaakt vanuit het vrouw zijn. In de bewegingen van dansers is te zien hoe ze proberen hun emoties klein te maken en te reguleren. Maar wat als dat niet lukt?
“Ik ben emo en dat is gewoon zo”
Volgens Anne is het helemaal oké als je emotioneel bent. “Ik ben echt emo vandaag, dat is gewoon zo en ik functioneer nog steeds goed!”, zegt ze. Ze vertelt dat ‘emo zijn’ iets is dat ze deelt met haar zussen en dat ze zich er niet voor schaamt. Ze wil hierdoor ook aan anderen meegeven dat ze zich er niet voor hoeven te schamen als ze emotioneel zijn. “Wij zijn emo. Dat is totaal zonder oordeel en gewoon kort en krachtig. En als er voor anderen een negatieve lading aan hangt, zou dat echt niet zo moeten zijn. Het is hoe ik me dan voel en dat mag er zijn.”
Stichting anne suurendonk
Na de première van Emo kijkt Suurendonk alweer vooruit. Sinds een maand is Stichting anne suurendonk in het leven geroepen, waarmee ze haar plannen verder wil vormgeven. “Ik ga nu zelf verder bouwen aan deze droom. Ik hoop ooit een (klein) gezelschap te hebben en nog veel meer voorstellingen te blijven maken. Het begin is er en binnenkort zal er een eerste projectplan gemaakt moeten worden”, aldus Anne. Daarnaast is ze nog druk bezig met het vinden van nieuwe partners voor coöpproducties: “Je kunt niet van de ene op de ander dag volledig zelfstandig zijn.”
Emo zal tot januari 2026 door Nederland touren langs verschillende podia.
