Merce Cunningham (16 april 1919- 26 juli 2009) was een Amerikaanse danser en eigenlijk ook choreograaf, alleen wilde hij nooit zo worden genoemd. Hij was van grote invloed op de moderne dans van de 20e eeuw.

Van danser tot choreograaf

Cunningham leerde als 11-jarige tapdansen, en in 1937 ging hij dans en theater studeren aan de Cornish School in Seattle. Van 1939 tot 1945 danste hij als solist in het dansgezelschap van Martha Graham. Zijn eerste eigen choreografie ontwierp hij in 1944, in New York. Hij deed dit samen met John Cage als pianist. Hierna volgde nog vele samenwerkingen tussen de twee, en ze kregen een relatie.

Kenmerken choreografie en beweging

Wat vooral kenmerkend was voor de samenwerking tussen Cunningham en Cage was dat de muziek en dans niet op elkaar afgestemd moesten worden. Zo ontstonden er toevalligheden, en ook de dansers wisten soms niet van tevoren in welke volgorde zij het stuk gingen dansen. Tot op een paar minuten voor de voorstelling werden er munten of dobbelstenen gegooid om te beslissen over het aantal dansers, de bewegingen: de volgorde, herhaling en in welke richting.

Kenmerkend voor de bewegingsstijl van Cunningham zijn plotse wendingen, kleine sprongetjes, langzame evenwichtsverplaatsingen en draaiingen in de romp. Zijn inspiratiebron hiervoor was het gewriemel van mensen in de New Yorkse straten. Daarnaast observeerde hij ook de natuur en de beweging van vogels, dit is duidelijk terug te zien bij choreografieën als: Beach Birds (1991), Ocean (1994) en Winterbranch (1964).

Cunningham kreeg last van artritis, als gevolg van dansen op koude en harde ondergrond. Desondanks was hij nog tot zijn dood, op 90-jarige leeftijd, dagelijks in zijn rolstoel in de dansstudio te vinden.