In 2013, het eerste jaar van de bezuinigingen op kunstsubsidies, zijn 16 grote instellingen in de rode cijfers geraakt. Daaronder zitten grote namen als het Concertgebouworkest, het Nederlands Dans Theater en de Nationale Opera. Dat schrijft het NRC Handelsblad. De helft van de acht toneelgezelschappen sloot het jaar in de rode cijfers af, net als vijf van de negen orkesten, twee van de drie dansgezelschappen en alle drie de operagezelschappen. In paniek zijn de culturele instellingen nog niet, schrijft de krant, 2013 beschouwen ze als overgangsjaar.

Hoewel wel ergens in kleine lettertjes staat vermeld dat er in totaal drie dansgezelschappen zijn bevraagd, kan gemakkelijk de indruk ontstaan dat Nederland niet meer gezelschappen rijk is. Wat ik me gelijk afvraag, is hoe het met de kleinere dansgroepen is gesteld. Hoe houden zij het hoofd boven water? En hoe zit het met al die amateurgroepjes?
Hoeveel dansscholen en culturele centra zijn er nog over nadat ruim 60 % van de gemeenten het voorbeeld van de rijksoverheid heeft nagevolgd? Waar moet de jeugd van Gilze en Rijen straks dansen nu de gemeente de subsidie van het KunstPodium stopt? Gemeenten zoeken wel naar alternatieve manieren om kunst en cultuur te blijven ondersteunen. In Hilvarenbeek waar de muziekschool wordt gesloten, is het rugzakjesmodel geïntroduceerd; leerlingen krijgen voortaan subsidie voor muziek- of dansles naar keuze. Het blijft echter een doekje voor het bloeden.

Maar het is 2015. Laten we niet te veel terugblikken, maar vooruit. Misschien moeten we ons dit jaar wat minder bezig houden met de financiële waarde van kunst en meer met de maatschappelijke waarde. Want daar liggen de kansen. In de verbindende en versterkende kracht van kunst. En zeker die van dans. "Als ik dans, ben ik een ander mens", zegt Martin Giling in een artikel in Dans Magazine over dans en parkinson. "Mijn hele wezen, mijn hele leven opent zich op de dansvloer."

Editorial uit Dansmagazine 6/2014

Nooit meer een nummer missen? Profiteer dan van de superaanbieding!